Houston, we have no problem

 

   

Na een nachtje rondhangen in de luchthaven (en ik was duidelijk niet de enige) was het tijd om in te checken. Nog steeds geen vliegkriebels te bekennen, so far so good.

Ik passeerde het bordje "inchecken". Daar vroeg een man in kostuum of ik al ingecheckt was. Nee, ik dacht dat ik dat hier moest doen. Een beetje in de war door de weinige slaap zag ik er blijkbaar nogal verdacht uit. Een kruisverhoor van een half uur volgde. Zo, op fietsreis, maar waar is je fiets dan? Met zo'n grote rugzak op de fiets? En waarom vlieg je niet via Brussel? Waar is je reisbegeleider dan? En heb je daar papieren van? (En net dán vind ik die natuurlijk niet).

Toen ik dacht dat ik m'n hele rugzak zou moeten beginnen leegmaken, kreeg ik een klevertje en mocht ik verder. Barrière één overleefd, er volgden er nog drie.

In het vliegtuig, klaar voor een reis van 10uur vliegen, 5uur wachten en nog eens 4uur vliegen. Nú voelde ik de kriebels wel. Mijn buurman stelde me gerust dat het echt niet zo eng is. En toen ... viel ik als een blok in slaap. Ik werd wakker ergens hoog in de wolken van de geur van warm eten. De uurtjes vlogen voorbij, richting Houston met nog een tussenstop in dromenland.

De landing, met flink wat tubulentie en het papieren zakje in de aanslag, deed me toch eerder denken aan een kermisattractie waarbij ik zo nodig mij stoerder wilde voordoen dan ik ben.

Begane grond, de vermoeidheid stak nu echt de kop op.

Uitstappen.
Paspoortcontrole.
Wachten.
Wachten.
Wachten.
Instappen.
Opstijgen.
Vliegen.
Kennismaken.
Landen.
Bestemming bereikt.

San José, je ontdekken zal voor morgen zijn. Hier is het nu 23 uur, in België 6 uur. Mogen slapen, terwijl ik anders bijna zou moeten opstaan. Voor mij écht vakantie ;-) .