Ik blijf bloggen. Als je dat leuk nieuws vindt: neem een kop thee en een fleeceke. Maak het gezellig. Zit je goed? Voel je dan welkom in mijn verhalen, ik deel ze graag met jou.
Wie hier niet zoveel zin in heeft, hoeft ook niets. We leven in een vrij land. Ga dan maar lekker iets anders doen. Ik zal je er niet scheef om bekijken.
Waarom toch bloggen, hoor ik je vragen. Schrijven is een uitlaatklep. Ondanks de slechte herinneringen aan iets met een sloot en hakken voor alle schoolvakken die ook nog maar iets met taal te maken hadden, is het een beetje iets van een dingetje geworden. Gewoon, iets dat ik doe. En graag dan nog wel. Het leven is meer dan een optelsom van schoolvakken alleen.
En er is nog een reden. Binnen minder dan een half jaar word ik 30. En ja, daar kijk ik tegen op. Ik voel me nog altijd een 17-jarige puber. Als iemand me vraagt me of ik studentenkorting wil, dan bedank ik. Voor het voorstel en voor het compliment.
Daarom start ik. NU. En dan heb ik het niet over al die zware vraagstukken die bij een dertigersdilemma horen, maar over het genieten en ontdekken.
Zo besloot ik mijn factor happyness een duwtje in de rug te geven. Elke dag, tot op mijn 30ste verjaardag, moet ik minstens één iets bijzonder ondernemen. Vrijwillig verplicht. Iets nieuws of hernieuws. Iets gezelligs of spectaculair. Iets alleen of samen. Iets groots of iets kleins. Een hele dag, of tien minuutjes. Want grootsheid zit soms in de kleinste dingen.
Elke dag een beetje verder, alsanrechtendeure en bikkelhard.
En nee hoor, ik ga niet alles delen. Het ene wil ik uitschreeuwen, het ander vertel ik je graag bij een knetterend haardvuur met hete chocolademelk en marshmallows. En soms laat ik iets dan weer liever in het midden. Want daar hebben ze een plaatsje.
Zalig,wakker worden en dan dit lezen bij een kop koffie en ja, een fleece dekentje :-)
BeantwoordenVerwijderen