Zinvolle nutteloosheid

De nutteloze en trage kant van het leven opzoeken beschouwde ik nooit als mijn favoriete bezigheid. 

  

Tot mijn lichaam er anders over besliste en ik zo een broodnodige pauze inlaste van mijn gejaagde doch veilige 9to5-bureauleventje en 5to9-doemaarlekkerveelvanalleswatwantdathoortzoalsjejongbentideaalbeeld. Meer en meer omarm ik de traagheid en het gelanterfant die 't leven te bieden kan hebben.

  

 

  

Dus zit ik hier vandaag te zitten. Op een doordeweekse dag van dertien in een dozijn in het park. Tussenseizoensgewijs ingeduffeld. Boek in de aanslag, maar geen haar op m'n hoofd dat eraan denkt dat vandaag nog open te slaan. Duizend gedachten in mijn hoofd om op papier te zetten, maar die verban ik naar later. Existentiële vragen zullen nog even moeten wachten op een antwoord. Wat geeft het?

Starend in het ijle laat ik de random shuffle van mijn mp3speler beslissen over het decor van deze compleet zinloze doch met zorg gekozen middagactiviteit.

  

Zo kruist een streepje trage jazz mijn pad. Op de tonen van Grant Green's Idle moments zakte ik verder weg in een intussen goed gevulde leegte. Een oude bekende, recht uit mijn vergeetput geklauterd. Het mooie aan instrumentale muziek is dat je het compleet naar eigen goeddunken kunt invullen. Wegvluchtend in de klanken krijgen ze vandaag een nieuwe dimensie, alsof ik ze voor het eerst écht hoor.

  

Compleet onverwachts deed ik dus toch nog een ontdekking vandaag. Dan had deze zinloze middag toch nog zin gehad.

Verdorie, maar niet heus.