less (online) is more (offline)

Deze zomer ging ik even aan de lijn. Of eerder van de lijn. Offline. Niet helemaal, facebook leek me al uitdaging genoeg. Laten we niet overdrijven en mijn blog, het whatsappen en e-mail laten voor wat het is.
  

Misschien behoorde ik wel tot de groep "licht dwangmatige gebruiker". Naar mijn gevoel niets bedreigend, niets levensbepalend ofzo. Maar toch was mister totenboek altijd aanwezig en binnen handbereik. En hoe legitiem is het om dagdagelijkse handelingen te onderbreken om "snel" even dat sociale bliepje te onderzoeken, zo dagelijks heel wat tijd te investeren in een virtuele omgeving en vrijwillig heel wat bagger te doorploegen. 
  
Maar zal ik nog wel weten wat er "te doen" is? Zal ik zonder facebook niet vergeten worden bij het uitnodigen?

Ik was benieuwd naar wat ik zou missen tijdens een facebookloze maand. Tijd voor een persoonlijk sociaal experimentje.

  

The day before

Ik liep al maanden met het idee rond. Als uitsteller-in-hart-en-nieren bleef de effectieve stap nog even uit. En nog even. En nog even. Nog eventjes. Nog een weekje. Een dag. Maar toen was het moment daar. Gewoon proberen.

  

Gewoon doen. Vlug nog wat foto's back-uppen. Nuja, vlug, dat is relatief, want dat bleek toch twee uur te duren. De belangrijkste events uit mijn facebookkalender overpennen in mijn analoge exemplaar. Nog een berichtje naar die éne vriendin die mijn gsm-nummer niet heeft en waarvan ik toch écht graag nog iets wil horen. En dat was dan dat.

 

En nu, offline!

Klik.

Klikklik.

Facebook wijst me er nog op dat zus en zo en die en deze mij wel erg zal missen. Heel erg zorgzaam van facebook. Ik stel facebook gerust.

Klikklik.

Facebook vraagt of ik wel zeker ben.

Klik.
 

 

Pieppiep. "u bent afgemeld" zegt nu ook mijn smartphone.

  

En dan ... is er even stilte. Behalve wat achtergrondmuziek van de radio.

Vind ik leuk.

 
bye bye goed nieuws show

Ik denk aan die zeldzame facebookloze dagen waarop ik schijnbaar perfect overleefde. Dat ik even goed functioneer zonder de dagelijkse familiefoto's van de jongens en meisjes met wie ik ooit de schoolbank deelde, virtuele speekselmedailles en verzuurde reacties van de man in de straat had ik wel verwacht. 

Wat ik niet mis is de goed-nieuws-show van mijn netwerk. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van goed nieuws. Ik wil, nee ik wens met alles wat ik heb, dat mijn vrienden, familie en kenissen het goed stellen. En ik wil het gráág van je weten hoe goed je kindjes groeien, op welk topfeestje je het beste van jezelf gaf, hoe mooi je vakantie was en hoe leuk je huis is.

Maar ik wil dat het liefst van al écht delen. Tussen pot en pint, met een cappuccino of bij een telefoongesprek dat gerust uren mag duren. Dan kunnen we het écht delen. In een wereld waar ruimte is voor nuance en onze kleine kantjes al hun rechten hebben. Ik wil deel zijn van je enthousiasme.

Ik wil verwonderd worden door dingen die ik nog niet wist. Heb je een nieuwe kat? Hoe leuk!
  
Ik pleit zelf evengoed schuldig. Een baaldag deel ik zelden op mijn wall, een topervaring des te vaker. 
  
Meer sociaal en muur-staren 
Vroeger was het eerste wat ik deed 's ochtends: een theetje, havermout en languit in de zetel "the facebook" checken. Alsof ik 's nachts iets zou gemist hebben ofzo. Het was onwennig. Maar ik lees éindelijk nog eens verder in mijn boek. Of staar een uurtje naar de muur.
  
Twee weken had ik nodig om het smartphonegrijpen bij dode momenten af te leren.
  
Tegen mijn verwachtingen in zag ik mijn vrienden méér dan in het facebooktijdperk. We moesten wel, tenminste als we wilden weten hoe het met ons ging. En jaaaa, dat wilden we!
  
"Oohnee, waarom doe je dat nu? Dan heb ik een facebookvriend minder!" grapte een vriend. 
  
Business as usual? 
  
Een maand, dat was mijn doel. Toch wel opgelucht dat die voorbij was. Misschien had ik het stiekem wel een beetje gemist? Terug mijn account activeren en het leek alsof ik nooit was weggeweest.
  
Dat ik nauwelijks iets gemist bleek te hebben had kwam natuurlijk ook doordat ik alle activiteiten in mijn agenda had overgenomen. Een maand bleek een overbrugbare periode, maar voor een langere periode zou ik toch op zoek moeten gaan om op een andere manier op de hoogte te blijven.
  
Ik dook in mijn digitale muur en verslond de nieuwtjes. Stiekem toch wel leuk, dat grasduinen en over de haag kijken.
  
Het is dubbel. Het is niet zwart. Ook niet wit. Vooral erg grijs. Ik heb genoten van mijn facebookloos maandje. Maar evengoed is facebook een praktische agenda en is het leuk om binnen te kijken in andermans' dagdagelijkse bezigheden. Het is meer lichtgrijs dan donkergrijs. Dus koos ik voor het compromis. Geen facebook meer op de smartphone. En op mijn tablet gaat het geluid onherroepelijk uit.
  
En wie weet volgt er ooit nog eens een facebookloze maand. Want verdorie, heeft me dat deugd gedaan.