T is winter ... en ik heb een haat-liefde verhouding met dat seizoen.
Soms hou ik er niet zo van, en dan schrijf ik een winterklaagzang. Soms kan ik de winter ook zo omarmen. Met haar kale winterlandschappen, kaasfondue met rode wijn en al haar trage zachtheid. En soms weet ik het ook gewoon even niet, wat ik er dan van zou moeten vinden.
De andere seizoenen lijken zo heerlijk helder. Zo duidelijk.
Als de lente komt, loert een nieuwe liefde om de hoek. Elke keer opnieuw. Dan ruikt alles naar natuurbloesems. In de lente ontdek ik fietsend het land. En in dat land, daar is het fijn.
Soms hou ik er niet zo van, en dan schrijf ik een winterklaagzang. Soms kan ik de winter ook zo omarmen. Met haar kale winterlandschappen, kaasfondue met rode wijn en al haar trage zachtheid. En soms weet ik het ook gewoon even niet, wat ik er dan van zou moeten vinden.
De andere seizoenen lijken zo heerlijk helder. Zo duidelijk.
Als de lente komt, loert een nieuwe liefde om de hoek. Elke keer opnieuw. Dan ruikt alles naar natuurbloesems. In de lente ontdek ik fietsend het land. En in dat land, daar is het fijn.
De zomer is voor vrienden en muziek. Voor ongelimiteerd besmettelijk plezier en eten in de zon. In de zomer zijn alle dagen zo simpel, zélfs als ik een dipje heb. En die dagen, die zijn lang en vrolijk.
In de herfst maak ik eindeloze wandelzwerftochten. Er is pompoensoep met zwarte woud brood besmeerd met een laagje gezouten boerenboter. We filosoferen over het leven. En dat leven, dat is zo zacht.
Maar de winter, die kan ik moeilijk vatten. Alsof het leven tot zijn ongrijpbare essentie komt.
In de winter komt alles tot rust. Zo van die stiltes waarin de wereld zwijgzaam toekijkt en ik slenter op de kadans van de dag. Kalmtes waarin de grote zeepbel, gevuld met onrust en levensvragen, even kan gaan liggen zonder open te spatten. Om zo zachtjesaan mee te bewegen met de wind en alle piekerdingetjes klein en fijn worden. Ik laad me op voor een nieuwe reeks.
Alles is zo stil in de winter. Soms té stil. Dan komen er lusteloze dagen die geen ruimte laten voor een energieshot. De spanning aan de oppervlakte kan er niet uit. Er daalt een tristesse neer op de stad. Een melancholie. En nog niet eens zo dramatisch. Maar wel écht. Alsof alle rottigheid in het donker zoveel helderder wordt.
De winter is ook hoopvol. Want we vieren feest omdat het jaar op zijn laatste benen liep. En dat het winter is. Daarna vieren we dat de winter voorbijgaat. En dat het lente wordt. Want dan loert een nieuwe liefde om de hoek. En dat is al eens een winter waard.
In de winter komt alles tot rust. Zo van die stiltes waarin de wereld zwijgzaam toekijkt en ik slenter op de kadans van de dag. Kalmtes waarin de grote zeepbel, gevuld met onrust en levensvragen, even kan gaan liggen zonder open te spatten. Om zo zachtjesaan mee te bewegen met de wind en alle piekerdingetjes klein en fijn worden. Ik laad me op voor een nieuwe reeks.
Alles is zo stil in de winter. Soms té stil. Dan komen er lusteloze dagen die geen ruimte laten voor een energieshot. De spanning aan de oppervlakte kan er niet uit. Er daalt een tristesse neer op de stad. Een melancholie. En nog niet eens zo dramatisch. Maar wel écht. Alsof alle rottigheid in het donker zoveel helderder wordt.
De winter is ook hoopvol. Want we vieren feest omdat het jaar op zijn laatste benen liep. En dat het winter is. Daarna vieren we dat de winter voorbijgaat. En dat het lente wordt. Want dan loert een nieuwe liefde om de hoek. En dat is al eens een winter waard.
Reacties
Een reactie posten