Oude meubels, nieuwe verf

Vijf jaar geleden vervoegde ik het rijk der singles. Dat is een plek waarvan ik het bestaan enkel uit mythen, sagen en stoere ridderverhalen kende. Ik was er nog nooit geweest. Toch niet in mijn volwassen leventje. Nu ken ik deze wereld maar al te goed. Tijd voor een terugblik op een ontdekkingstocht vol verwondering, warmte, goede moed en af en toe traan. Dat ook, ja.

En ik? Ik had er zó geen zin in.

Toen ik er middenin wakker werd, het leek wel van de ene dag op de andere, in mijn nieuw appartement met een leentjebuurtafel, derdehandskasten en een servies dat intussen al voor de derde keer opnieuw hip geworden was begon ik een nieuw hoofdstuk. Mijn bezittingen konden in één personenwagen. Makkelijk voor de verhuis, maar toch wat kaal. Dus was ik wàt blij met alle spullen die ik van helpende handen aangeboden kreeg, want zo helemaal opnieuw beginnen, dat kan je niet alleen.

Een oude schoolvriendin kwam helpen met schilderen. We hadden altijd contact gehouden en één keer per jaar dronken we samen koffie en was het alsof we nog gisteren de schoolbank deelden. Door de lange relatie was mijn vangnet enorm uitgedund, gezamenlijke vrienden bleken vooral voor "de ex" te kiezen. Tijdens onze jaarlijkse meet-up boodt ze aan om te schilderen. Hell yeah!

Zij was een ervaren single. En ik, ik had er zó geen zin in. Om zonder wederhalve door het leven te gaan. Ze probeerde me op te peppen en vertelde honderduit stoere singleverhalen, date-legendes en net-geen-relaties. Dat laatste vond ik maar een raar idee. Over alleen-reizen en festivals in het buitenland. Wist ik veel. Ik werd er moedeloos van. Zo sterk allemaal, dat lukt me nooit. Ik zie ons daar nog altijd zitten. In een leeg appartement, in een oude bestofte zetel, verfgeur in de neus en pizza en bier aan huis geleverd.

Ik moet er nog vaak aan terugdenken, hoe ik vond dat ik daar toch onmogelijk gelukkig van zou kunnen worden, zoveel beleven, maar niemand om het écht mee te delen. En haar antwoord "ik kan toch moeilijk zeggen hoe zwaar kl★te het soms is, ja dat is soms zo. Maar ik zwéér het je, ik kan écht zeggen dat ik verder heel erg gelukkig ben. De vrijheid, is onbetaalbaar." en hoe hard we toen gelachen hebben om ons "miserie". Het was toen láng geleden dat ik nog zo hard en intens gelachen had. Het leek wel uren te duren.

Nu ben ik vijf jaar verder. Die vriendin is intussen getrouwd. En ik, ik zweef rond in het singleparadijs en ontdek er nog dagelijks nieuwe schatten. Hoe mooi de blinkende appel ook blinkt en hoe hard de slang me toesist dat ik moet bijten. Zolang er geen écht beter alternatief uit de bus komt, blijf ik nog even hier.

Ik ontdekte de wereld, die daar zo mooi aan mijn voeten bengelt.

Ik bedenk hoe universeel sommige dingen kunnen zijn en dat het niet zo zwart-wit is als ik toen dacht. Mijn leven is op zoveel vlakken rijker geworden. In heel wat vriendschappen werd nieuw leven geblazen, de band is hechter dan ooit. Nieuwe vrienden werden ontdekt. Ik doe waar ik zin in heb. Ik experimenteer in de keuken, want ik hoef niemand de vreemde combinaties te verantwoorden. Nieuwe gerechten deel ik met mijn vrienden op één van de vele komen-etens. Op een verloren zondagmiddag vlieg ik met mijn fiets het land door en ik hoef niemand eerst te overtuigen dat dit leuker is dan een middag zetelhangen. Of ik hang een middag in mijn zetel als de wind de regen de daken op klettert en hoef er niet uit om schoonfamilie te bezoeken.

Ik ontdek de wereld, die daar zo mooi aan mijn voeten bengelt. Vroeger kon het mij niet zoveel schelen, ik was gesetteld en dat was goed genoeg.

Single zijn voelt een beetje als een kind dat leert fietsen. Weet je nog? Met vallen en opstaan, eerst met wieltjes en steun van je omgeving. En soms ook al eens verwijtend, waarom het nu GODVERDOMME nog niet niet lukt. En als je gelanceerd bent, laten ze je los. En maanden (of jaren) later, na veel oefenen, roep je plots: kijk mama, zonder handen! Om dan BAM ... nog eens keihard op je bek te gaan. Gelukkig zijn er enkel wat schaafwonden en traantjes. En misschien moet er al eens iets genaaid worden. En dan kruip je gewoon terug op je fiets. En je bent wát trots (als een gieter ja!) op je ontwikkelde nieuwe vaardigheden.

Dat deed jij écht helemaal zelf.

Toen ik op mijn ukkie een huis kocht, een proces dat me zweet, slapeloze nachten en vooral veel gedoe kostte, zei iemand me "jij doet dat toch zo goed!". Ik bloosde me te pletter, complimenten in ontvangst is nooit mijn sterkste kant geweest. "écht! Zo als jongedame, helemaal alleen. Je hebt dat toch allemaal mooi geregeld jouw leven. Ja, ik vind dat echt.".
  
Het is fijn zoiets te horen, terwijl je zelf vooral je struggles ziet en je zo soms vergeet wat je op je eentje allemaal hebt bereikt. En ook als ik naar de singles om me heen kijk denk ik wel eens, wat doen jullie dat goed! We mogen onszelf al eens wat vaker op de borst kloppen. Want, het feit dat er geld op je rekening staat, de vuilbakken elke week buiten staan, er verse groenten in je frigo liggen, je sokken gewassen zijn, je de loodgieter hebt gebeld, je fiets hersteld is, je ergens terecht kan op kerstavond, je buren elke ochtend hallo zwaaien, je fijne vrienden hebt, je de reis van je leven kan maken, ... . Dat heb jij . écht . állemaal zelf gedaan. Niets geen gedeelde verantwoordelijkheid.

   

En ja. Soms gaat het niet zelf. Als ik er een puinhoop van had gemaakt thuis, stonden twee vriendinnen klaar me uit mijn put te trekken. En als ik ziek ben, krijg ik een home-made maaltijd op bezoek. Onbetaalbaar.

En dan is er nog die meewarige blik van de elektricien. Zucht.

Maar ondanks alles, is het soms gewoon ook even niet zo leuk, bijvoorbeeld als ik weeral net op tijd besef op een foute man te zijn gebotst. Of als ik snak naar een toekomstplan en sommige stappen alleen zetten gewoon kei-eng zijn. En ik de meewarige blik krijg als een elektricien vraagt of je hier nu écht hélemaal alleen woont. Zucht. En als ik iéts wil doen, maar nét dan iedereen al andere plannen blijkt te hebben gemaakt. En ik ben ook graag alleen, maar soms is dat net niet genoeg. Als ik op kerstmis alleen door de stad slenter, en met melancholie terugdenk aan het gepuzzel van de feestdagenplannen vroeger. Als er vandaag even niemand vraagt hoe mijn dag was. Dan, ja dàn, is het soms gewoon even kl★te, daar had ik gelijk in.

Maar dan denk ik met een glimlach terug aan die eerste dagen van de rest van mijn leven. Hoe alles er nu zo anders uitziet en ondanks de laagtes, de hoogtes toch de doorslag geven om te kunnen zeggen wat zij toen zei tussen oude meubels en nieuwe verf. Ze had verdorie meer dan gelijk, hoe uitzichtloos het mij toen ook leek.