Ik ben ik. (En gij zijt gij)

Identiteit is een vreemd onzichtbaar beestje. Er zijn verschillende manieren om je voor te stellen aan je medemens maar vooral aan jezelf. Een complex weefsel van eigenschappen, doch gereduceerd tot een simpel verhaal om het bevattelijk te houden en jezelf te begrijpen.
 

Van gedreven vakidioot tot zelfstandige single

Vroeger was het zo helder, wie ik was. Nu eens dat perfectionistisch bijterke, met dat project om mijn tanden in te zetten, ik beet ze er desnoods kapot op! Dan weer dat onzekere kleine meisje, zoekend naar bevestiging, want euhm, wat wist ik veel? De brave werknemer, die koos voor financiële stabiliteit maar ook de gedreven expert die vakliteratuur verslond om te weten waarover ik sprak. Want ja, wat wist ik veel!
  
De pragmaticus die het compromis opzoekt, maar ook de vurige idealist. Het luisterend oor voor wie één nodig heeft en de aanwezige vriendin waar woorden niet altijd nodig zijn. De sociale kok die graag experimenteert en graag indruk maakt op mijn proevers dan wel de bloggende fietser die al eens mijn ziel bloot legt. De zelfstandige single die soms al eens danst alsof het universum ervan afhangt of die verbouwende Gentse die zich vergaloppeert in haar plannen met twee linkerhanden. De dromende idealist die rustig op mijn doel afstapte en de gepassioneerde stille kracht in mijn vrijwilligerswerk.

 

Mijn lichaam besliste dat ik mezelf even op pauze moest zetten om uit te zoomen. Mijn verhaal dat klopte, was ineens zijn body kwijt. Alles waar ik dacht voor te staan viel als een kaartenhuisje ineen. Werken was even geen optie meer. Om ruimte vrij te krijgen moest ik alles lossen waar ik mijn tanden in had gezet. Het zorgen voor anderen maakte noodgedwongen plaats voor zelfzorg.

Loslaten 2.0

Toen ik de grootste vermoeidheid eruit had gezweet voelde ik een leegte. Een groot in te vullen gat van tijd en een energie die heel anders aanvoelde dan voorheen.  Ik had geen idee meer wie ik nu eigenlijk was, hoe ik mijn leven moest inrichten en hoe ik daarbij mijn energie moest verdelen. Nieuwe uitdagingen om opnieuw mijn tanden in te zetten, maar niet om ze kapot te bijten. Waar vind je die dan? Staat er in de Colruyt ergens in de uitverkoophoek, een rek "uitdagingen", waar ik altijd per ongeluk en onaandachtig voorbij loop?

Ik zoek. Zonder kader om me aan vast te grijpen. Schijnbaar doelloos, maar dat is slechts een gedachte. Want er is wel een bedoeling. En eigenlijk is dat gewoon hetzelfde. Slimme doelen zijn het allesbehalve (als in specifiek, meetbaar, realistisch of tijdsgebonden. smart, weet-je-wel. Al een geluk dat mijn leven geen manager heeft die me daar fijntjes op zou kunnen terechtwijzen.). Verstandig des te meer.

Genieten van elke mooie dag. Zonder schuldgevoel kunnen balen op een dag waarop het eens wat minder is. Ontdekken wat me écht gelukkig maakt en leren te kiezen voor dat geluk. Beter kunnen omgaan met wat voor tegenslag dan ook. En dat is vollenbak egoïstosch. Want dat schijnt zo te moeten, eens je volwassen bent.

Maar wat moest ik doen om dat te bereiken? Welke keuzes moest ik maken en wat moest ik dan veranderen? Fuck. Geen idee. De weg kwijt.

Mijn gedachten draaiden steeds in hetzelfde cirkeltje. En op een dag had ik het daar helemaal mee gehad. En liet ik het willen weten wie ik ben los. Want, eigenlijk, ik ben toch gewoon altijd ik? Ik ben nooit Steven, Valerie of Pieter.  En wie ik wil zijn liet ik al helemaal los. Want de maakbaarheid van het leven is een illusie die we onszelf wijsmaken, omdat het zo mooi klinkt. Ik was er helemaal klaar mee.

Een koerswijziging of vier

Dus ging ik doelloos verder. En ik stel me open voor alles waarvan ik denk dat het enigszinds aan mijn "bedoeling" beantwoordt. Maar ik ging er niet meer naar op zoek. Alles wat op mijn pad komt weeg ik af aan mijn buikgevoel. En als iets goed voelt, dan wil ik die richting wel uit. Want als ik in een richting beweeg die me bevalt, dan kom ik wel ergens uit waar ik graag wil zijn, denk ik dan.

  
En ook dat is met vallen en opstaan. Van richting veranderen kan altijd.
 
En als je mij nu vraagt "Wat wil je nu doen?". Dan blijf ik het antwoord schuldig. Zonder schuldgevoel. Want ik weet het écht niet. Hoe hard de maatschappelijke standaard het ook van mij verwacht, ik blijf even hard niet weten hoe ik met mijn leven verder ga invullen. Meer zelfs: ik heb het losgelaten om het te willen weten. En dat is eng. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat mijn eigen lijf, normen en waarden een goeie graadmeter zijn. En die spiegel waar ik elke dag een keer of twee in kijk zal het mij wel zeggen, als ik niet goed bezig ben.
 
Dus doe ik gewoon. Al wat goed voelt. Dat zorgt soms voor een intern conflict. Dan ga ik het conflict met zachtheid aan. En ga ik verder. Want meer dan wat ik heb, heb ik niet. Want ik ben ik. En gij zijt gij. Maar dat is dan weer een ander verhaal.